Olağan Şiir (4. Sayı)
Editörden
Cahit Zarifoğlu, ölümünden kısa bir süre önce kendisiyle yapılan
bir söyleşide, hayatı boyunca savunduğu -II. Yeni’yi takip
eden, kapalı, muğlak- şiir anlayışını pişmanlıkla andıktan
sonra, gençlere açık, apaçık şiirler yazmalarını önerir;
onun serüveninden çıkarılabilecek derslerin en önemlisi
budur belki de. Bugün şiiri anlaşılmaz, birbiriyle ilişkisiz
söz sanatlarının alt alta getirilmesinde arayan geçmiş
kuşaktan şairlerle karşılaşmak mümkün; bu tutumu
gençlerde de gözlemlemekse üzücü. II. Yeni’nin Türk
şiirine katkıları oldu şüphesiz; fakat II. Yeni şairlerinin sahici
temele oturmaz kimi zayıf şiirlerini taklit etmekle, onları
eleştirmeksizin oldukları gibi alıp kabul etmekle hiçbir
yere varamayız. Bugün övgüsünü de yergisini de yavanlığa
düşmeden yalın bir dille yapan, estetiği yitirmeden açıkça
konuşan şiirlere ihtiyacımız var.
2010 Kuşağı tartışmaları yer yer etkisini yitirir gibi olsa da
edebiyatın gündeminde kalmaya devam ediyor. Sosyal
medyada kendin çalıp kendin oynamakla şair olunmaz,
kuşak oluşmaz. Bu dönemin genç şairlerinin yılmadan,
pes etmeden güçlü şiirler ve nitelikli eleştiriler yazması
gerekiyor. Kitap satışlarını umursamadan, şöhret
olma hayallerini geride bırakmış bir idealle uzun yol
koşuyoruz, dolayısıyla gerekli donanıma da sahip olmak
durumundayız.
Önümüz kış, sokaklar bizi daha az, yazı masamız daha çok
çağıracak. Öyleyse daha çok şiir, daha çok eleştiri. Hadi!